Goodmorning Vietnam......

De titel verwijst naar de kreet waarmee de diskjockey Adrian Cronauer (Robin Williams) zijn radio-uitzendingen in Vietnam begint. Het is de bedoeling dat hij met zijn programma het moreel van de soldaten hooghoudt. Maar voor ons was het Good Evening Hanoi. 

We hebben van deze reis ook een Polarsteps bijgehouden. Hier op zijn nog weer andere dingen te zien, waaronder een aantal filmpjes. De link hier naar is https://www.polarsteps.com/ReneGroenendijk3/10365761-vietnam-rondreis

Na een trip van 24 uur, vanaf de voordeur tot het vliegveld van Hanoi, hebben we eerst een tukkie gedaan in het hotel. We zijn tenslotte ook geen 20 meer. Ons hotel ligt, op mijn speciaal verzoek, in het Old Quarter van Hanoi. Van de hectiek van Aziatische steden kan ik echt genieten. De scooters en brommers moesten bij het uitstappen van het hotel al gaan toeteren, eigenlijk al als ik de deurgreep nog maar aan de binnenzijde beroerde. En dat is gelukt, we zitten er middenin. Vanmiddag zijn we opgehaald door de gids die ons morgen fietsend door de stad gaat proberen te loodsen. En als we dat hebben overleefd gaat hij ons begeleiden op een Streetfood tour. Aan eetgelegenheden is hier geen gebrek, zal waarschijnlijk ook komen door het geringe aantal vergunningen dat je nodig hebt, ten opzichte van Nederland. De hygiene en comfort zijn dan ook wel van een iets lager niveau, net als de krukjes waar je op kan plaatsnemeNn. Gelukkig gaat het met de knieën van Annalies best goed, dus ze zal met een beetje hulp ook wel weer overeind komen.

Vandaag stond in het teken van het verkennen van Hanoi, zowel per fiets, te voet en culinair. Het werd alles bij elkaar een lange, maar boeiende, dag. En de spuiten van Dokter Groen van het Ikazia doen vooralsnog hun ding.

Vandaag was Dung onze gids en heeft ons veilig door het hectische verkeer geloodst. Nu zijn de Vietnamezen ook best een beschaafd volkje in het verkeer. Het ziet er chaotisch uit maar er gebeuren zelden ongelukken. En agressiviteit is het verkeer zie je totaal niet, kunnen wij nog wat van leren.

Onderweg door het Old Quarter was het straatbeeld heerlijk gevarieerd, van mooie muurschilderingen, tot gebraden honden en de beroemde trein die we later in Trainstreet hopen te spotten.

Verder buiten het centrum kregen we geschiedenisles over de oorlogen die de Vietnamezen hebben doorstaan. Door het Engels van onze gids is het best opletten geblazen, het is ongelofelijk wat hij van het woord parachute weet te maken.

Ook in deze stad van bijna 8 miljoen inwoners is er ook een stukje groen te vinden. Hier wonen de boeren die hun verbouwde groenten en fruit proberen te slijten in de stad. Een hard en arm bestaan is ons wel duidelijk geworden.

Na in de buurt van de Long Bien Bridge een Egg Coffee te hebben gedronken werd het tijd voor de city tour. Wel handig om te weten is dat je bijna alle koffie hier koud en warm kunt krijgen. Wij kwamen er op de "harde" manier achter.

De stad is waar wij van houden, volop actie, bijzondere geuren en kleuren, toeterende brommers en aardige mensen. Op veel plekken ziet het er zo verwaarloosd uit dat het weer mooi is geworden. Ook verval heeft z'n charme, geruststellende gedachte voor iedereen ouder dan .....

Na het zien van al die etende, op kleuterschool krukjes zittende locals werd het tijd voor onze lunch. Met trots vertelde de gids over Bún chả. Het is een gerecht uit de Vietnamese keuken, bestaand uit mihoen en varkensgehaktballetjes, soms in aparte kommen geserveerd. Het gerecht is een specialiteit uit de hoofdstad Hanoi en komt hier hoogstwaarschijnlijk ook vandaan. Het was werkelijk heerlijk en we deden er ook lekker lang over. Dat kwam niet alleen door de hoeveelheid maar ook door het ontbreken van vorken. Blijft toch wel een dingetje dat eten met stokjes.

Na afscheid te hebben genomen van Dung zijn wij nog even in de stad gebleven en hebben geprobeerd weer anders te zien dan gisteren. Morgen gaan we zelf aan de slag in de stad. De temperaturen lijken te gaan stijgen richting de 30 gr. Dus de kans is groot dat we ons maar eens laten rijden.

Vandaag begon een beetje miezerig. Het regent in Hanoi niet vaak in dit deel van jaar, maar als het dan toch gebeurt is dit bijna altijd 's nachts. Dus niet erg want dan zijn we toch minder actief. Dus voor het prima ontbijt in ons La Dolce Vita hotel namen we ruim de tijd.

Ook daarna rustig aangedaan om de knieën van Annalies wat te ontzien. We hebben ons namelijk laten rijden door een Cyclo tour. Is een driewieler met 2 zitplaatsen voorop en een zwoegende Vietnamese man erachter. De beste man zal zich nog wel een keer bedenken voor hij een paar Hollanders van ons formaat zijn diensten aanbiedt. Als het wegdek ook maar iets opliep moest hij van het zadel en verder duwend zijn vrachtje vervoeren.

Wat ook wel apart is, is dat je vanuit het karretje het verkeer vanuit een andere hoek ziet. Onze chauffeur zag voorsorteren toch anders dan dat wij dat doen, wij noemen het spookrijden. Maar ook daar schiet hier geen mede-weggebruiker van in de stress.

Voordeel voor ons was ook dat hij precies wist hoe laat de trein door meest beroemde straat van Hanoi zou komen. Netjes op tijd afgezet was er voldoende tijd voor onze lokale favoriete koffie, namelijk Egg Coffee. Een eierkoffie is een Vietnamese drank die traditioneel wordt bereid met eierdooiers, suiker, gecondenseerde melk en robustakoffie. En aangezien ook hier de treinen meestal op zich laten wachten was er tijd voor meer dan één.

De trein zelf is wel een machtig gevaarte, en gelukkig zorgt de lokale Horeca goed voor zijn klanten. Ze maken je netjes duidelijk dat je achter een bepaalde lijn moet blijven. Is niet alleen in het belang van de klant natuurlijk.

Daarna richting de Long Bien Bridge. Ook hier heeft Gustave Eiffel zich weer mee bemoeit. Een mooie vakwerk-constructie die mede dankzij het roestige staal wel een bepaalde uitstraling heeft. De brug is een paar keer gebombardeerd in diverse oorlogen en in een andere stijl hersteld. Want Gustave was waarschijnlijk al op weg naar zijn volgende klus.

De dag hebben we afgesloten door ons iedere keer weer te verbazen over het aantal verkooppunten van van alles en nog wat. Want winkels kun je het niet noemen, hooguit kraampjes. Sommige zijn zo "verstopt" dat je de uitbater alleen met een speurhond kunt vinden. En dat er geen betere raad als voorraad is lijkt ook een in Vietnam ontstaan gezegde.

Waar ik gisteren de gebraden honden even liet zien. Vandaag kwamen we schildpadden tegen en vis die zelfs gehalveerd nog bewoog. Dus wel even goed de menukaart lezen voor je iets besteld.

Vandaag was een reisdag, dus geen overkill aan foto's maar om 0530 uur opgestaan want om 0640 staat een luxe 12 pers bus op ons te wachten. Dus om 0630 nog even gauw een ontbijtje naar binnen gepropt. Het gebakken spiegelei was vers gebakken dus dat gleed met de bacon lekker naar binnen.

Na een uurtje door de stad crossen om nog een paar andere reizigers reden we de stad uit. Het landschap veranderde in mooie rijstvelden, mensen met een typisch Vietnamees hoedje voorover gebogen, met hun voeten in het water. Ik had er graag de beelden voor jullie bij gemaakt. Wellicht later.

Het grootste deel ging over de snelweg, waar je hier overigens maar 80 km/h mag en het laatste uurtje slingerend de bergen in. Sa Pa zelf is een spuuglelijk toeristisch stadje, daarom wilde ik er buiten zitten, zo dicht mogelijk bij hetgeen waar ik voor kwam.

Dat zijn de terrassen waar rijst wordt verbouwd. Dit is niet de mooiste tijd om dat te zien, maar zoals veel in het leven draait het om keuzes en compromissen. De beste tijd is namelijk september, maar dat is ook de beste maand voor de verkopers van regen-ponchos en paraplu's.

En als dan ook nog bij aankomst de zon schijnt moeten we gelijk maar toeslaan. Dus niks een koffer uitpakken en een welkomstdrankje. Maar actie in de taxi want op nog geen 200 mtr van Chapa Ecolodge ontvouwde zich een prachtig schouwspel.

Morgen gaat een gids ons meer laten zien en erover vertellen. Maar hopen dat ie een beetje te verstaan is, want dat is hier nog wel een dingetje.

Een goede manier om deze prachtige omgeving te verkennen is door een trekking. Maar de knietjes van Annalies vroegen wel om een aangepaste versie. Onze gids Lala, een leuke Hmong dame van 29, speelde daar prima op in. De route werd aangepast en de terug wandeling vervangen door een taxi.

Ook hier is de commercie nooit ver weg, dus aan de kraampjes met fel gekleurde tasjes, sjaals en voor mij andere vage dingen valt niet te ontsnappen.

Maar ook zagen en hoorden we hoe het leven hier is voor de locals. En dat is best pittig want Lala zorgt als vrouw voor 3 mannen, voor haar man, 3 kids, haar schoonvader en zwager. Want die mannen schijnen hier niet zoveel te kunnen. Veruit de meeste Hmong mensen kunnen niet lezen en schrijven, dat maakt het vinden van werk in de stad zo goed als onmogelijk. Het zoveel mogelijk gidsen levert gelukkig genoeg op om geen honger te hebben en haar 3 zoons naar school te kunnen laten gaan.

Het was ook wel een openbaring om te zien hoe zij wonen. Het vuur waarop wordt gekookt, maar ook voor warmte in de winter moet zorgen, heeft geen schoorsteen. Op mijn vraag of ze dan geen last hadden van de rook keek ze verbaasd. Gelukkig waren er genoeg kieren tussen de bamboe wandjes waar de de rook door kon ontsnappen.

Vasthoudend zijn de dames hier wel. Mimi, Chocho, Lana boden direct op onze eerste verkenning al hun huisvlijt aan. Waar we gisteren de 3 dames met handel konden afschudden met de mededeling dat we geen geld bij ons hadden. Stond Mimi ons vandaag op te wachten bij ons hotel. Zoveel drive om je bestaan te financieren kan ik wel waarderen. Dus afdingen is voor ons dan geen optie.

Voor morgen hebben we een scooter geboekt met als doel de omgeving verder te bekijken. Maar de weerberichten zijn zodanig dat we waarschijnlijk beter voor een waterfiets kunnen gaan. We gaan in ieder geval geen risico nemen.

Onze bewegingen waren deze dag niet meer dan een stip op de kaart. Het zicht naar buiten toe is even slecht als dat van Ajax, dit seizoen dan, op een hoofdprijs. Dus geen scooter tocht door groene valleien, geen gehuchten waar kleurrijk geklede locals hun waar aanbieden en geen Egg coffee op een mooi plekje met uitzicht. Het voelt als een dag achter de geraniums, en daar zijn we nog lang niet aan toe. Een spelletje kaarten om de tijd te doden en via een overigens prima WIFI verbinding wat Youtube filmpjes kijken van Top Gear e.d. meer zat er vandaag niet in.

Helaas zijn de voorspellingen voor morgen niet beter. Dus als jullie morgen niks van ons horen weet je dat er ook niks te vertellen was. Maar laten we hopen dat ze er hier ook wel eens naast zitten.

De foto's even als bewijs dat wij ook niet altijd 6 gooien.

Na de weersvoorspellingen van gisteren had ik niet veel hoop. Maar vanmorgen richting het ontbijt hadden we zowaar wat zicht. De weer-apps van de beheerder en die van mij spraken elkaar tegen. Eigenwijs als ik ben had ik meer vertrouwen in die van mezelf. En die kwamen gelukkig ook uit. Geen stralende zon maar in ieder geval zo goed als droog.

Dus toch de scooter geboekt en op pad door de regio. Af en toe daalden de wolken op ons neer en hadden we nauwelijks zicht, maar dan trok het weer open en hadden we weer mooie uitzichten. Niet helemaal van het niveau dat ik in de voorbereidingen had bedacht, maar na gisteren ben zelfs ik al snel tevreden.

Ook Annalies kwam aan haar trekken op een markt in Sa Pa. En ook ik kon daar een enkele Miss Sa Pa op de gevoelige plaat vastleggen. Blijft altijd leuk om het lokale voedsel, wat het dan ook mag zijn, ongekoeld en niet voorzien van welk keurmerk dan ook te zien liggen.

Met de scooter verliep alles prima, zonder helm en verzekering hebben we alles overleefd. Annalies was op voorhand geen fan van deze dingen. Maar mijn beschaafde rijgedrag leverde zelfs een compliment op. Nu heeft het rijgedrag van de Vietnamezen ook geholpen, want ze toeteren netjes als ze je voorbij komen en geven je genoeg ruimte als je wilt invoegen. Voor herhaling vatbaar dus.

Morgen weer met de luxe bus terug naar Hanoi, daar slapen we een nachtje en als alles volgens plan verloopt gaan we een nachtje cruisen in Ha Long Bay

Na weer een lekker ontbijt in ons hotel in Hanoi zijn we vanmorgen opgepikt door een bus van Renea Cruises. De rit naar Bai Tu Long Bay duurde een uurtje of 4 , maar gelukkig hadden we een een prima gids genaamd Cong. Een kerel met humor, duidelijk te verstaan en helder in wat we mochten verwachten en wat ook niet. En man naar mijn hart dus.

Na aangekomen te zijn werden met een tender bootje naar onze cruiseboot gebracht. Niet dat het zo'n joekel was met 12 levels, glijbanen en jacuzzi's. Het kwam waarschijnlijk de ondiepte in de haven. Of het gewicht van onze koffers, want we waren de enige van de 24 gasten die meer dan 25 kg pp bij zich hadden.

Het gezelschap was erg internationaal, Denemarken, Griekenland, UK, USA, Zwitserland, Frankrijk en Australië. Natuurlijk waren de Hollanders de grootste groep. Zo'n mafkees met 14 kg aan camera-spullen trekt al gauw de aandacht, en dus hadden we al snel contact met iedereen. Erg gezellig groepje.

Bait Tu Long Bay, het rustigere zusje van Halong Bay. Even voor de beeldvorming, er varen zo’n 1000 cruiseboten in de regio. Waarvan 75 in Bai Tu, en 750 in Halong en dan nog 175 in een andere aangrenzende regio. En je ziet allemaal hetzelfde. De cruiseboten hier hebben gemiddeld 12 cabins, de grootste in Halong heeft er 200.

Na een 3 uurtjes varen en tegelijk lunchen gingen we voor anker. En op het moment dat we onze zwemkleding aandeden, om te gaan kanoën, ging de zon schijnen. Na een uurtje waren we weer terug op de boot, net op tijd om klaar te staan voor de sunset.

Hadden we 's morgens nooit durven hopen dat we de zon überhaupt nog zouden zien, dus ik kon los. Morgen zal ik de zonsopkomst laten zien, moest er voor om 0530 uur uit mijn bed, maar dat heb ik graag voor jullie over.

Zoals gezegd heb ik de wekker om 0530 gezet om de zonsopkomst in Bai Tu Long Bay te zien. En gelukkig liet deze me niet in de steek. Had alles al klaargezet om de medereizigers zo min mogelijk tot last te zijn. Want zo'n houten schip kraakt en kreunt bij elke stap die je zet. Nu wisten de meesten wel dat ik dit van plan was, maar ze kennen mij nog niet goed genoeg om te weten dat ik het dan ook doe.

Maar er waren meer vroege vogels want bij de Tai Chi les op het zonnedek om 0630 uur waren er toch verrassend veel deelnemers. Aansluitend was het ontbijt, ook weer keurig verzorgd met een lekker spiegel-eitje en bacon. Is het niet een zonsopkomst dan is het dit wel waar je me voor wakker kunt maken.

Toen werd het weer tijd voor actie, de boot ging richting Catbay Island waar we een grot gingen bezoeken. Nu duurde de geanimeerde uitleg van Cong, de guide, langer dan de hele wandeling door de grot. En dan nog te weten dat we de grot heen en terug hebben gelopen.

Na afscheid van elkaar te hebben genomen, natuurlijk niet zonder het uitwisselen van email en 06, zijn met een prive transport in 4 uurtjes naar Ninh Binh gebracht. De chauffeur sprak geen woord Engels dus dat boot voldoende gelegenheid voor een tukkie. Met vroeg opstaan heb ik geen moeite, maar als er dan een saaie rit op volgt hou ik de ogen ook niet open.

In Ninh Binh aangekomen hebben we de koffers in ons huisje gezet en gelijk de beschikbare fietsen gepakt. De locatie van Hali Home had ik zo gekozen dat ik snel bij het begin van Hang Mua Dragon Mountain kon komen. Dus ik dacht alvast even te gaan verkennen voor morgen vroeg, en de openingstijden te achterhalen. Want ook daar wil ik weer zo vroeg mogelijk staan.

Om bij het uitzichtpunt te komen moeten er 500 treden worden overwonnen. En omdat ik er nu toch was, ware het alleen met mijn camera en geen koffer vol hulpstukken, ben ik ook maar gelijk naar boven gegaan. Annalies is lekker beneden gebleven en heeft de diverse winkeltjes bezocht en een ijsje gegeten.

Boven op was het gigantisch druk, op het gevaarlijke af, dus even wat plaatjes geschoten en morgenochtend maar terug.

Jullie weten inmiddels nu ook wel waarom ik mijn afwezigheid in Nederland geen vakantie noem, maar reizen.

Vanmorgen stond ik om 0550 uur bij de kassa van de Hang Mua Dragon Mountain. De medewerker kwam net aanrijden en verkocht aan mij zijn eerste kaartje. Vervolgens aan de klim begonnen van 500 treden en ik kan jullie vertellen dat dit meer pijn deed dan gistermiddag. Wellicht door het vroege tijdstip, misschien door het nog niet te hebben ontbeten, kan ook door de fototas van ca 14 kg geweest zijn of door de leeftijd en gebrek aan uithoudingsvermogen. Waarschijnlijk alles bij elkaar.

Nu hoefde ik me niet te haasten want dat deed de zon ook niet, sterker nog, die heeft zich niet laten zien. Maar dat weet je niet als de wekker gaat, dus dan ga je toch. Toch was ik niet de enige, wat Engelsen waren nog eerder, waarschijnlijk zonder kaartje. Maar dat lossen de controleurs beneden wel op. Want ook bij terugkomst moet je je kaartje laten zien. Na hijgend op de top te zijn aangekomen heb ik maar geprobeerd er wat van te maken, Zonder zon en mist in de velden heeft het niet de kleuren die ik hoopte. Maar zoals eerder geschreven kun je niet altijd 6 gooien. Wie ook de wekker hadden gezet waren 3 Instagram dames. Zo noem ik ze maar want als je in avondjurk in 100 verschillende poses met een draak op de foto wil, zal dat daar wel op te vinden zijn.

Na het ontbijt zijn we het platteland op gefietst. Het land mag dan plat zijn, maar de door mij gekozen paadjes waren dat niet. Met als resultaat dat mijn achterwerk aan het einde van de dag zo pijnlijk was dat ik op mijn buik heb moeten slapen. Maar het landschap was mooi, de dames in de rijstvelden werkten hard en af en toe een egg-koffie tussendoor is altijd lekker.

Halverwege de fietstocht hebben we een boottochtje gedaan. Als je in deze regio bent hoort dat er bij, Ook die mensen, bijna allemaal dames, werkten erg hard. Want 3 uur lang 4 toeristen roeiend rond varen valt denk ik niet mee. En dan staat de volgende lading al weer te wachten. Nu viel de temperatuur mee, en onze medepassagiers Isobel en Beth waren 2 lichte studenten uit de Cotswolds (UK), dus dat ging goed. De boottocht ging niet alleen langs een aantal tempels maar ook door een aantal grotten. Wij hebben de korte versie gekozen, mijn spanningsboog is namelijk vrij kort.

Ons fietstochtje eindigde via de straatjes vlakbij ons hotel. Het straatbeeld doet je vaak stoppen en dan rustig kijken wat er allemaal gebeurt. In de avond heerlijk gegeten, waarbij ik voor de Vietnamese pot heb gekozen. Wie had dat gedacht?

Vanmorgen werden we wakker met het geluid van regen op het dak. Voor ons niet erg want gisteravond kwam het appje van onze Yaxa contactpersoon het bericht dat we om 0900 uur door dezelfde privéchauffeur zouden worden opgehaald. Wel een beetje vroeg als je om 1515 moet gaan vliegen, maar het verkeer rond Hanoi schijnt nog wel eens een dingetje te zijn. We waren in ieder geval ruim op tijd.

Overigens is het wel heel fijn als je lokale Yaxa vertegenwoordiger je informeert wat er de komende dag gaat gebeuren. Niet alleen hoe laat, maar ook door wie, wat zijn nummer is en het kenteken van de auto/bus waarmee je opgehaald gaat worden. Overigens hebben wij dit allemaal naar ons zin weten te boeken via Reisbureau Oud Beijerland. Kan het je aanraden.

Het vliegtuig deed er een goed uurtje over om vanuit Hanoi naar Da Nang te vliegen, aldaar stond er weer een mijnheer klaar om ons naar Hoi An te brengen. Hanoi/Hoi An we snappen dat het wat onduidelijk kan worden, maar Annalies heeft een ezelsbruggetje bedacht. De 2e letter van de plaatsnaam is in het alfabet de eerste stad die we bezochten. Ook weer opgelost.

Aan ons hotel zullen we ook wel kunnen wennen, is een luxe die we niet gewend zijn en niet nodig hebben. Waar hier in dit land heel veel mensen op de grond slapen hebben wij een bed van 260 cm breed. Maar als we er dan toch zijn dan genieten we er maar van.

Vanavond zijn we de stad nog even in geweest, vanuit het door ons gekozen hotel echt makkelijk aan te lopen. We dachten met Hanoi wel een drukte te hebben gezien qua winkelende en flanerende mensen. Maar hier is het met alle, van lampionnen voorziene, bootjes op het water wel weer een extra dimensie. Daarnaast nog alle verlichting in het stadje en ze hebben hier een eigen elektriciteit centrale nodig. Echt overweldigend.

Morgenvroeg staat er weer een fietstocht met gids gepland. Maar hopen dat de fietsen en paden hier beter zijn.

De dag begon met een fietstocht onder begeleiding van 2 jonge gidsen. Een gemêleerd gezelschap ging per boot naar een rustiger en meer landelijk gebied in de buurt van Hoi An.

Alle beroepen die zij daar lieten zien zal ik jullie besparen, maar de mensen die kunstzinnige dingen met flinterdunne schelpen doen zijn een vermelding waard. De bedragen zie ze voor deze kunstvoorwerpen vragen zijn enorm. Maar er schijnt markt voor je zijn, ik zou er haast voor willen betalen om het niet gratis mee te krijgen. Zo zie je maar dat smaken verschillen.

Verderop was een fitte dame die een demonstratie gaf in de "bootjes" die haar man maakte. Volgens de gids is zij nog zo vitaal dat ze niet sixty-one is maar sexy one is. Hoe lang ze denkt dat dit verhaal nog overeind te houden is weet ik ook niet. Maar waarschijnlijk vertellen ze dit al een poosje.

Door Covid en dus het gebrek aan toeristen zijn deze beroepen overigens aan het uitsterven. De jongeren zijn noodgedwongen hun heil elders gaan zoeken en zijn nu nauwelijks te porren om terug te komen.

Net voor de lunch mochten we binnen kijken bij één van de bewoners. De slang in de glazen bak heeft met bijgeloof te maken. Deze staat naast de gasten- slaapkamer maar zou mij er niet beter van laten slapen. Dat slapen doen ze hier bijna allemaal op de gevlochten matten die koud op de vloer liggen.

Koud is het hier overigens niet, alhoewel veel brommer bestuurders ingepakt zijn of ze in één ruk door zullen rijden naar Sa Pa waar we eerder waren. Op de foto's kan dat wel eens misleidend beeld geven. Wij lopen er bij als in een goede Hollandse zomer.

Na de lunch die we al kletsend met 2 Amerikaanse onderwijzeressen uit de staat Washington hebben doorgebracht, met als gevolg dat het eten koud was geworden, was het tijd voor het stadje zelf. Het risico nemend dat de serie foto's op die van een reislustige oom uit de tijd van de dia-projector gaat lijken is een bewuste.

Het stadje bruist, is kleurrijk, vriendelijk en stijlvol. Hamer en Sikkel zijn nog regelmatig te zien maar buiten dat ze ook maar één partij hebben is er geen spoor van communisme te bespeuren.

Bij elke prachtige gevel/terrasje zouden we willen aanschuiven. Ben bang dat ik er geen genoeg van kan krijgen. En dan te weten dat we hier nog 2 dagen blijven. Aan diversiteit aan eten ook hier gaan gebrek. Zeggen dat je geen vis lust is hier niet genoeg, no seefood is veiliger.

Vandaag was de excursie naar Cham Island. Dus natuurlijk weer keurig op tijd opgehaald en via nog één adresje in de stad 2 mensen opgehaald. Jammer blijft dat de chauffeurs niet of alleen ingestudeerde stukjes Engels spreken. Ze wijzen je bijvoorbeeld op een “bridge”, maar de meest simpele vraag die je dan stelt blijft volledig onbeantwoord.

Na te zijn ingescheept, en wij zaten gelukkig achterin, zag ik wel aan de 3x 200 PK buitenboord motoren dat het geen rustig tochtje zou worden. Eenmaal de haven uit gaf de kapitein verkwistend veel gas en de boot accelereerde, vergelijkbaar met een vliegtuig dat vertrekt, alsof de brandstof hier gratis is. Met ons achterin zaten 2 Japanse jongedames die gilden en hun ogen sloten, voor zover dat nog nodig was, bij elke golf die de boot doorkliefde. De dames zagen er uit als in een Fokke en Sukke tekening, ronde brilletjes en 2 hazentandjes die wel een beugeltje konden gebruiken.

Na een 3 kwartier beuken op de golven kwamen we aan bij het dorpje op het hoofdeiland. Na een uurtje te hebben rondgekeken hadden we hel wel gezien. Volgens de gids haalden een miljoen mensen op het eiland hun drinkwater uit één bron in het midden van het dorp. Volgens Wikipedia wonen en maar 3000 mensen op het eiland, dus dat moet hij toch nog maar eens even bijstellen. Maar als we in Nederland ons drinkwater met 3000 mensen uit één kraan moesten halen verwacht ik toch wel wat gedoe. Daar niet, is waarschijnlijk een kwestie van je aanpassen aan de mogelijkheden.

Het snorkelen op zich was leuk, maar niet spectaculair, door de stevige wind was het zicht niet zo helder onder de waterspiegel. Dus afvinken en op weg naar de lunch. Die was niet helemaal afgestemd op onze smaak, wij houden namelijk niet van vis, of alles wat zich vooral onderwater het prettigst voelt. Gelukkig zat er ook één gebakken ei bij, dus die hebben samen netjes gedeeld.

Op het strand heb ik nog even staan kijken bij een Indiase filmploeg die bezig waren met het opnemen van een video clip. Ik werd uitgenodigd om bij de regisseur aan te schuiven, en verbaasde me over het aantal mensen die met zo’n klusje bezig is. Maar als je er al iemand bij hebt die niets anders hoeft te doen dan een zonne-paraplu boven de acteur te houden, of iemand die alleen naast de regisseur zit die alleen zijn microfoon vasthoudt, dan gaat het wel hard. Het is overigens wel te hopen dat het liedje niet over een actueel onderwerp gaat, want het aantal keren dat de take, zo heet dat geloof ik, over moest was enorm.

Terug in Hoi An was de zon inmiddels volop aan het schijnen. Dus lekker de stad in geweest en door alle straatjes van het oude centrum geslenterd. Ik val in herhaling, ik weet het, maar de kleuren en gevels blijven ons bekoren. Zo ook het eten, waarmee ik inmiddels de durfal van ons twee ben, als het maar niet heeft leren zwemmen. Waar ik jaren achtereen, op het werk vooral, kan leven op crackers met kipfilet probeer ik hier niet westers te eten. Zo bestelde we Pho Bo en Cau Lau bij een restaurantje langs het water. Tuurlijk stond er ook wel een Engelse vertaling bij, maar een plaatje zou beter zijn denk ik. Beide waren goed te nassen, maar één was duidelijk de winnaar. Wat dat teweeg zou brengen merkten we de volgende dag.

Aangezien we toch al weer redelijk richting het einde van de reis gaan, dacht ik laat ik de wekker maar eens lekker vroeg zetten, kan ik alvast wennen. Dus om 0600 op om de stad eens zonder mensen te zien en met Mickey, de portier, even een fiets geregeld. Hij gaf nog wel even een kabelslot mee, maar die was van een zodanige kwaliteit dat ie in gemiddelde Nederlandse stad zo doorgebeten wordt. Maar zonder mensen? Dan niet in Hoi An, de winkelstraatjes gaan nog wel, maar ook hier zijn de Instagrammers al vroeg actief. Maar dan op de markt, wat een actie, wat een geuren en wat een kleuren. En dat allemaal nog voor het ontbijt.

Daarna lekker op pad op de door het hotel beschikbaar gestelde fietsen richting de kust. Eerst nog even langs de markt met Annalies, maar waar ze normaal blij wordt van markten, was hier de geur van de basis ingrediënten van de lunch van gisteren haar te veel. Dus gauw weg en weer voor een Egg Coffee in het stadje gekozen. Die gaan we missen in Nederland.

Dan echt op pad met 28 gr en zon richting het oosten waar de kokosnoot bossen zijn. Het fietsen is hier prima te doen, dus lekker met behulp van Google Maps op pad, en met het vertrouwen in dat systeem pakken we regelmatig een achteraf straatje. Dat is waar je het echte Vietnamese leven ziet, en dat is waar wij voor komen. En Google helpt je waar nodig.

De temperatuur liep richting de lunch op tot dik boven de 30 gr, dus tijd voor een drankje aan het water. De lokale uitspanning vroeg een beetje angstig of we kwamen eten, maar ook onze bestelling die we vooral koud wilden hebben, lees een Cola en een watertje, moest even worden georganiseerd. Dus een paar minuten later zagen we een zoontje aankomen rennen die onze bestelling waarschijnlijk is gaan halen bij een winkeltje in de buurt. Het is het eindresultaat dat telt.

De hitte werd zodanig dat we teruggefietst zijn naar het oude centrum van Hoi An, met maar één doel, IJS. Dus op een plekje met een prachtig interieur, dicht bij wat ventilatoren, het zweet laten opdrogen onder het genot van een heerlijk vanille ijsje. Meer smaken hadden ze ook niet. Omdat wij al deze hitte ook hier nog niet gewend zijn hebben we tussendoor ons hotel even bezocht. Een lekkere koele douche in ons Mulberry Collection Silk hotel bracht ons weer een beetje bij.

Aangezien rust nemen niet in mijn systeem zit, en Annalies er na bijna 40 jaar aangewend is geraakt, zijn we einde middag weer op pad gegaan. Naar het westen, dus landinwaarts, waren we nog niet geweest. Dus de fietsen weer gepakt en kwamen we, weer via een steegje en een mooi pad langs de rivier, langs vissersboten en uiteindelijk in een pottenbakkers dorp. Normaal niet iets dat hoog op onze prioriteiten lijst staat, maar als bijvangst altijd wel aardig.

Het werd tijd voor ons avondeten en aangezien we gisteravond hebben genoten van ons maal zijn we naar dat restaurantje teruggegaan. Met onze voor-informatie was de bestelling snel gedaan, Pho Bo moest het worden, het gerecht dat Annalies gisteren had. Maar dan de versie van de chef, dus nog lekkerder. Maar toen het eten werd gebracht bleek het mijn gerecht van gisteren te zijn. Pho Bo is noodles in een soort soep met groenten. Dat verklaarde ook het gezicht van de dame toen Annalies bij het bestellen gelijk maar vroeg naar een mes en vork. Pho Bo was duidelijk niet de bedoeling, dus de vriendelijke dame van het restaurant erbij gehaald en na goed overleg kwamen we eruit. We moesten Cau Lau hebben en dat kregen we daarna ook, en het was heerlijk. Aangezien het eten hier zeer voordelig is, en zij het geld harder nodig hebben dan wij, hebben we aangeboden het hele zwikkie af te rekenen. Als dank hiervoor kregen we een heerlijke fruitjuice van het huis. Weer wat geleerd.

Morgen vliegen we naar Ho Chi Minh City voor een nachtje om vervolgens door te reizen naar Can Tho in de Mekong Delta.

Afgelopen nacht had Annalies een innige relatie met de WC pot. En waar we normaal samen naar het ontbijt gaan moest ik nu alleen. Geen probleem natuurlijk, maar als wij alleen een man aan een eettafeltje zien hebben wij daar onze gedachtes bij. Aangezien de mensen hier heel tevreden lijken zijn er toch altijd dames die kwetsbaar zijn en met een Europese man hopen op een betere toekomst. En daar wil ik niet bij horen.

Maar goed, toen Annalies de WC pot voor langer dan een half uurtje kon loslaten heeft ze wat bijgeslapen en konden we toch met een gerust hart in het vliegtuig stappen. Vietnam Airlines zijn voor de 2e keer uitgeroepen tot meest punctuele vliegtuigmaatschappij, en ik moet zeggen, dat is verdiend. Gelukkig is alles waar Annalies afscheid van wilde nemen in Hoi An achtergebleven. Overigens hebben we Hoi An als heel fijn en mooi ervaren. Zou ik nooit overslaan als je een keer deze kant op gaat.

In Ho Chi Minh City, het vroegere Saigon, aangekomen leek de route naar het hotel maar een stukje. Nu waren wij door andere reizigers al gewaarschuwd voor het hectische verkeer alhier. Maar dat het zo gek zou zijn had ik ook niet gedacht. We hebben de afgelopen jaren toch wel eens een stadje bezocht, en tot nu stond Bangkok op de eerste plaats als stad met het meest idiote verkeer. Doe dat keer 3 en je bent in Ho Chi Minh City. Met 9 miljoen inwoners bezitten ze 2 miljoen gemotoriseerde tweewielers. En die reden voor mijn gevoel allemaal einde middag een rondje om af te koelen. Want met 37 graden is hier best een beetje warm.

Met Annalies gaat het gelukkig beter, maar ik ben toch maar even alleen naar de rivier gelopen om de skyline te bewonderen. Nu is die van Rotterdam ook zeker niet verkeerd maar deze mag er ook wel zijn. Wel fijn dat het Aquari Hotel zo lekker dicht bij één van de mooiste plekjes in de stad staat.

Morgen laten we stad alweer achter ons, en gaan we de Mekong Delta bezoeken. Ons laatste adres alweer want daarna zit onze reis door Vietnam erop. Maar we hebben nog 3 volle dagen, dus gaan we vast weer nieuwe en mooie dingen zien en ervaren.

Vandaag zijn we onderweg gegaan naar de Mekong Delta, maar met een rustige start. Dus eerst Annalies in het echie nog even laten zien hoe hoog de gebouwen zijn en hoe druk het verkeer.

Daarna een 4 uur durende rit naar Can Tho, is even een ritje maar ik ben er van overtuigd dat het de moeite waard zal zijn. Het plekje waar we verblijven is in ieder geval veelbelovend. Wel heel grappig was is dat we per sampan naar ons huisje zijn gebracht. Ik dacht dat alleen onze koffers met het bootje zouden meegaan, want menig Vietnamees heeft vast spierpijn opgelopen na het sjouwen van die dingen. Maar wij moesten er ook nog bij. 

Omdat we vandaag niet veel hebben gedaan is mijn verhaaltje wat korter dan anders. Ik kan natuurlijk nog wel vertellen over de gebouwen die ze hier neerzetten, de wijken die ze bouwen die door geen gemiddelde Vietnamees te betalen zijn. Resorts zo megalomaan dat we alle vluchtelingen en woningzoekenden van Nederland wel een plekje zouden kunnen geven. Duidelijk geen stikstof-beleid hier, maar allemaal gesponsord door Japanse investeerders. Die laten zelfs pretparken bouwen in de stijl waar zij van houden.

Maar hier laat ik het even bij, kunnen jullie door met werken en bereiden wij ons geestelijk voor op de fietstocht van morgen met gids bij 35 gr en een zonnetje.

Vandaag was het mijn beurt om de wereld voor groene kaas aan te zien. Een kleine 3 kwartier na het diner van gisteravond lag het meeste ervan in het toilet. Ik had op dat moment de overtuiging dat opgeruimd netjes staat, en wat ik niet nodig heb neemt mijn lichaam wel afscheid van.

Maar dit ging afgelopen nacht elke 2e uur zo. Nu hou ik van plannen en regelmaat maar niet van dit soort dingen. Mijn buikspieren hadden het zwaar, en nu weet ik ook wel dat deze na 3 weken zonder sportschool wel wat aandacht kunnen gebruiken, maar braakneigingen zonder inhoud is geen feestje. Maar dat weten jullie ook wel.

Aangezien ik niet graag mijn geplande activiteiten in het water zie vallen zijn we toch naar het ontbijt gegaan. En waar ik de afgelopen weken me kon vergrijpen aan een Engels ontbijt moest ik daar nu niet eens aan denken. Een stukje brood met wat jam en een laf bakkie thee, meer risico durfde ik niet te nemen. En ik haalde zowaar het 3e uur zonder overgeven.

Dus wij op pad met Nga, geen idee hoe je dit uitspreekt, maar dat was vandaag ook niet mijn grootste zorg. We hadden haar namelijk maar gelijk geïnformeerd over mijn niet gebruikelijke conditie en dat bleek niet voor niets. Na het bezoeken van een smid die messen maakt van oude bommen begon de ellende weer. Na het bemesten van zijn tuin leek ik me beter te voelen. Maar dat was van korte duur.

Met enige regelmaat stond ik, tijdens ons verdere fietstochtje, voorover gebogen boven een kanaaltje. Nu was het waterpeil daar vrij laag, dus dat kon geen kwaad. Ons laatste stopje, we hebben het uitje toch maar drastisch ingekort, kwamen we bij lieve mensen aan die zagen dat ik wel wat hulp kon gebruiken. Gelukkig zijn daar geen foto's van.

In zijn tuin bleken allerlei planten te groeien die zouden helpen bij maag en darm problemen. En ik voelde me zo rot dat ik alles aangreep wat mogelijk zou kunnen helpen. En of dit nou wel of niet iets met mijn eigen risico van de zorgverzekeraar zou doen, boeien. Wat me ook niet boeide was het maken van foto's, voor de mensen die mij een beetje kennen weten dan wel hoe ........ ik me voelde.

Ik moet zeggen dat hierna ik nog slechts één keer, over de reling van het pontje, heb overgegeven. En dit kwam niet door de golfslag, want die was ongeveer even groot als in het laffe bakkie thee.

Aangekomen in ons prachtige huisje de airco aangezet en de fan en 5 uur geslapen. En dat zonder overgeven, joe hoe. Daarom aan Nga doorgegeven dat we er morgen voor gaan en om 0600 uur naar de drijvende markt per boot gaan. Ik hoop en verwacht jullie morgen meer te laten zien van de Mekong.

Afgelopen nacht geen enkel probleem meer ervaren wat betreft mijn darmflora. Dus zoals afgesproken stond onze gids Nga (spreek je uit als Nja) om 0600 uur klaar om naar de drijvende markt te gaan. Hou ik wel van, zo'n stipt volkje.

Het bezoeken van drijvende markten in Mekong Delta is een van de hoogtepunten in Vietnam. Hoewel er een paar te bezoeken zijn, is de Cai Rang drijvende markt de grootste en indrukwekkendste, heb ik me laten vertellen. Om daar te komen zijn we met een kleine prive boot gegaan. In de morgen staat het water nog voldoende hoog om door de kleine kanaaltjes te gaan. Maar al snel zakt het water en zullen we terugkomen via de rivier.

Op het water is het een bedrijvigheid van jewelste, kleine bootjes die bij grotere aanleggen en goederen inkopen, bootjes die koffie en thee aanbieden, bootjes die ontbijt aanbieden, de keuze is reuze. En ook hier geen strijd, geen ergernis en geen stress.

Annalies is natuurlijk ook hier bereid om even bij te springen op de boot waar noedels worden gemaakt. Voelt als plastic maar is toch echt wel lekker in een soepje met wat vlees en groenten.

Na terugkomst bij Mekong Rustic hadden we nog een flink deel van de dag voor ons. En als echte Hollanders pak je dan even de fiets. En de gids vroeg ons waar we van plan waren naar toe te rijden, en ik gaf aan mijn neus te volgen en Google Maps brengt ons wel terug. Zo gezegd zo gedaan, dus wij de op pad langs allerlei zijkanaaltjes van de Mekong.

Zo zagen we een jongeman en een klein ventje ploeteren door de zware en zwarte klei. Speurend alsof hij iets wilde vangen, dat bleek ook toen hij trots zijn vangst liet zien. Eén of ander slangetje en hij ving er meerdere, dat je zo op zoek moet naar je maaltje. Wij komen vanavond i.i.g. niet bij hen eten.

Toen de temperatuur rond een uur of 1 de 35gr begon te naderen en de zon onbarmhartig bleef schijnen werd het tijd voor een sapje. In het dichtstbijzijnde dorpje hebben we dat gevonden, zij het dat ik alleen via Google Translate duidelijk kon maken wat ik wilde. De jongen liet me vervolgens een stuk fruit zien, en aangezien in net een wortel van een tomaat kan onderscheiden dacht ik, zal wel goed zijn. En dat was het ook, lekker zelfs. Volgens Annalies was het een groene sinaasappel. Als die niet oranje zijn haak ik af.

Vandaag was het toch echt de laatste dag van onze geweldige reis door het veilige, mooie, afwisselende en vriendelijke Vietnam. Maar ook deze laatste dag heb ik natuurlijk niet voor uitbuiken gereserveerd. Toch liep het bijna anders, want de organisatie bij wie ik zelf de dagtrip had geboekt, en ons op zou komen halen bij ons verblijf vonden onze locatie toch ineens wel erg ver en afgelegen.

Maar alles kwam goed, na enige overredingskracht en wat intensief app verkeer stond er vanmorgen, keurig om 0715 uur, een privé chauffeur voor ons klaar die ons in 2,5 uur uur naar My Tho bracht. Waar we ons, zoals gepland, aansloten bij weer een internationaal gezelschap. Is overigens best gezellig om een dagje ervaringen met Aussies, Zuid Afrikanen en Spanjaarden uit te wisselen. Als ze je niet aanstaan ben je er na een dag weer vanaf, en dat is met een volledige groepsreis toch anders.

Het oversteken van de Mekong duurt ongeveer 20 minuten want dit is toch wel een ander formaat dan de rivieren in Nederland. De Mekong is bijna 5000 km lang en stroomt door China, Myanmar (Birma), Thailand, Laos, Cambodja en uiteindelijk Vietnam. Dus dat de bruine kleur niet alleen door het meegevoerde zand komt mag duidelijk zijn. Maar je ruikt er niks van, dus maakt het minder erg.

Natuurlijk ontkom je bij dit soort tripjes niet aan de toeristische dingetjes, maar je komt ook wel weer eens in contact met onverwacht lekkere kokosnoot-snoepjes. Die overigens snoepje voor snoepje met de hande worden verpakt. Maar ook met drankjes voorzien slang en schorpioen, wie daar niet van hield kon ook nog kiezen voor een smaakje met gekko's. Ik heb het proeven vriendelijk maar resoluut afgewezen.

Het was vandaag ook een dagje van de verschillende transportmiddelen, de bootjes werden steeds kleiner en de fiets en tuk-tuk ontbraken vandaag ook niet. Al met al zeer afwisselend. Zo was er ook bij de lunch van alles te nuttigen, en bij deze uitspanning was er nog van alles te zien wat er in de buurt schijnt te leven.

Het hoogtepunt van de dag was toch wel het tochtje met de kleinste bootjes, prachtig door het groen, zoals ik de Mekong voor me zag toen ik dit boekte. Kan ik dat ook weer afvinken.

Afrondend, Vietnam zeker doen als je kunt. Tijd van het jaar even goed bekijken, maar door de afstand tussen noord en zuid is het nooit overal perfect qua weer. Maar waar is het dat wel?